آنروزها که شهدای گمنام دل تنگی خودشان را با زمزمه های عارفانه و درخلوت با پروردگار، در میان سنگرهای کوچک ودرزیر آتش گلوله های دشمن بعثی به منصه ظهور می گذاشتند تصور نمی کردم که روزی باید درباره گمنامی فاتح خوبیها وصلابت همچون کوه آنها با زبان شعر سخنی گویم اما این غزل را به یاد همه شهدای گمنام و تقدیم به دوستداران ورهروان آنها می نمایم.
ای فاتح خوبیها گمنام تویی یامن؟
شوریده دل شیدا گمنام تویی یامن؟
برگشتی ازآغوش خاموش بیابانها
کردی به دل ما جا گمنام تویی یا من؟
یک کوه صلابت بود ، تابوت تو بردوشم
هم وزن شقایقها گمنام تویی یا من؟
درعاشقی ومستی صد گونه خطر کردی
دریا دل بی پروا گمنام تویی یامن؟
من درقفس خویشم ، درفکرپس وپیشم
تا فارغی ازاینها گمنام تویی یامن؟
من همنفس درد و اندیشه بیمارم
تو هم سخن زهرا گمنام تویی یامن؟
از آبروی نامت برمحو گناهنم
شد روزنه ای پیدا گمنام تویی یامن ؟
منبع: سایت فاصله ها
با درودبه تو ای مادر مهربانم که این همه زحمت را برای من کشیدی و من را از کوچکی با ناز ونعمت بزرگ کردی، امیدوارم که خداوند شما را سلامت بدارد که بتوانید با فرستادن فرزندانت به جبهه ها خداوند را از خود خوشنود سازید. مادرجان ببین زینب چطوردر آن زمان تنها بود و هیچ کس را نداشت جزخدا!! با آن همه گرفتاریهای چطور در مقابل مشکلات مقاومت کرد!! شما ای مادرها باید از زینبها درس بگیرید؟ پس توای مادرکاری بکن که خداوند از تو راضی باشد.امیدوارم که با کارهای خوب خود فاطمه زهرا را خشنود سازید ان شاءالله تعالی.
ادامه دارد...
4) فرزند من به کمک من نیازی ندارد و من نمی توانم کاری برایش انجام دهم:
شما بیشترین تاثیر را بر فرزند خود دارید؛ از این رو فرزند شما از حمایت و راهنمایی شما در خانه و مدرسه بی نیاز نیست و همواره باید کمک کننده، همراه و تشویق کننده او باشید.
5) فرزند من استعداد کافی ندارد یا کم هوش است:
این بزرگترین ضربه به فرزندتان است. یادتان باشد هر دانش آموزی که خود را تا مرحله دبیرستان رساند دیگر کم هوش و کم استعداد نیست.
اما باید دانست هرکس برای کاری خاص مهارت و استعداد دارد و چون مدرسه دارای چارچوب و نظرات خاص و انعطاف ناپذیر است و نمی تواند برای هر دانش آموز روش خاصی ارائه کند، ممکن است خیلی از استعدادها شکوفا نشود؛ بنابراین، نقش والدین بسیار تعیین کننده است.
6) نمی خواهم برای آموزگار ایجاد مزاحمت کنم:
باید بدانیم نه تنها مزاحم آموزگار نیستید، بلکه اطلاعات شما به او کمک می کند؛ زیرا اطلاع کامل از یک فرد به نوع برخورد با او کمک می کند. آموزگار می تواند با داشتن اطلاعات لازم درصدد موفقیت فرزند شما باشد. این موضوع نشاندهنده این است که شما برای معلم و فرزند خود ارزش قائل شده اید.
7) در هنگام ملاقات با آموزگار و مدیر مدرسه احساس خجالت می کنیم:
نظر و عقیده شما برای ما محترم است. در صورتی که مسائل مورد نظر خود را فهرست وار یادداشت کنید براحتی می توانید درباره آن صحبت کنید؛ زیرا آنها در واقع دلسوز فرزندان شما هستند و حضور و ارتباط شما بسیار مفید و برای شما ارزشمند است و روابط شما قابل ستایش خواهد بود و نشاندهنده حسن دقت شماست و بدانید هیچ معلمی از حضور و وقت اولیا گله مند نیست بلکه از بی دقتی و عدم حضور گله مند است.
به هر حال باید دانست موفقیت تحصیلی دانش آموزان، بستگی به اصول و عملکرد «ذهنی و درونی» آنها دارد و والدین بیشتر از هر شاخص دیگری امکانات پرورش و شکوفایی او را در اختیار دارند و می توانند با نوع تربیت صحیح و در خور شان آنها موجب هر گونه پیشرفتی برای آنان شوند.
برخی والدین شرکت در زندگی تحصیلی فرزند خود را مشکل می دانند و حال و حوصله این کار را ندارند و اصلا خود را درگیر این مسائل نمی کنند. برخی از دلایل این سهل انگاری و بی تفاوتی عبارتند از:
1) نداشتن وقت و انرژی و برنامه ویژه رسیدگی فرزندان:
باید بدانید اگر چه شرکت در تحصیل و کمک به فرزندتان کمی از وقت و انرژی شما را می گیرد؛ اما در مقابل، زندگی خانوادگی شما پربارتر می شود.
2) تعلیم و تربیت منحصرا کار متخصصان است:
واقعیت این است که شما فرزند خود را بهتر از هرکس دیگری می شناسید و تجربه، خود یک نوع تخصص است و سهیم کردن معلمان و مشاوران در این شناسایی، موجب بهره رسانی آنان می شود و سعی کنید اگر در تربیت فرزند خود با مشکلی مواجه می شوید با یک مشاور متخصص ارتباط داشته باشید و سعی کنید همیشه قبل از وقوع مشکل با مشاور تماس داشته باشید.
3) نمی توان با تقدیر و سرنوشت به مبارزه پرداخت و هر چه قسمت باشد همان می شود:
این نوع قضاوت و برداشت، عذر و بهانه ای بیش نیست. کسانی که این نظر را دارند می خواهند به این وسیله با ساده اندیشی تمام تقصیرها را بر گردن تقدیر و سرنوشت بیندازند در صورتی که این گونه نیست، هرکس اراده کند و تصمیم بگیرد می تواند موفق شود. این گونه نظریات ترمز موتور ذهن است.
ادامه دارد...
منصور در خانواده‌ای متدین از اهالی تقی‌آباد گرگان چشم به جهان گشود, پدر ازمهاجرین شیراز و مادر از تقی آبادگرگان بود.وی در خانواده فرزندچهارم بود. از همان ابتدا با رفتن به مکتب خانه درس علوم قرآنی و دین و معرفت آموخت و همواره این آموزه ها را نصب العین خود نمود تا این که به فیض شهادت نایل آمد. در اوایل جوانی روح عزت و سربلندی را از مولای خود حسین (ع) در گروه های جهادی آموخت و همراه با دوستان صمیمی خود به نام های سلیمان.ش, میرهاشم.ج و... از محضرعلمای بزرگ در شهرهای مختلف فیض می برد. روح بزرگ و پرتلاطمش سیراب نمی شد در آن روزهای اختناق و دیکتاتوری به همراه دوستان شبانه فعالیت هایی را انجام می دادند. شبها مخفیانه نمازشب اقامه می کردند. نسبت به فقرا و یتیمان مخصوصاً اقوام توجه بسیار می نمودند.از دروغ گویی, غیبت و تهمت به دیگران بسیار متنفر بوده و همواره به هم‌شیره‌ها و اخوی‌هایشان تذکر می دادند. درس خواندن رابسیار توصیه می کردند و همچنین احترام به والدین را.فرازهایی از وصیت نامه این شهید بزرگوار در زیر آمده است.
« انّ الله الشّتری من المومنین انفسهم واموالهم بانّ لهم الجنّه »
«خداوند از مومنین جانها ومالهایشان رامی خرد ودر مقابل بهشت میدهد»
بارخدایا این قطره خون ناچیز مرا از من حقیر بپذیر واگر میخواهد با ریختن خون من اسلام پیروز شود، صدها بار به من خون بده تا در راه تو هدیه کنم. خدایا من خجالت میکشم روز قیامت سرورشهیدان بدنش پاره پاره باشد ومن سالم باشم، بار پروردگارا از تو میخواهم هر زمان که صلاح دانستی شهید شوم وقتی مرگ حق است "کل نفس ذائقه الموت" «تمام نفوس خواهند مرد» بهترین نوع مردن، شهادت در راه خدا میباشد. ادامه دارد....
